Diet Wiegman


Diet Wiegman

In twee zalen van het Stedelijk Museum Schiedam is werk te zien van de Schiedamse kunstenaar Diet Wiegman. Deze keramist en oud docent van de Willem de Kooning Academie woont en werkt al zijn hele leven in Schiedam. Deze overzichtstentoonstelling krijgt hierdoor de sfeer van een thuiswedstrijd. Wiegman komt uit een kunstenaarsgeslacht, zijn opa en vader waren al kunstenaar en zijn zoon Mike Redman heeft als filmmaker zeker een aanverwant beroep. Hij maakte een documentaire over zijn vader. Ook deze is te zien op de tentoonstelling, waardoor een heel compleet beeld ontstaat. Mijn waardering voor het werk van Wiegman is een goede reden om dit aangename museum weer eens binnen te gaan. Ik ben in tegenstelling tot Wiegman niet opgevoed met kunst, mijn ouders waren acultureel en de liefde voor de kunst kwam pas later. Mijn aculturele moeder was wel altijd onwijs trots op het Stedelijk Museum van haar (en mijn) geboorteplek Schiedam. Het verscheen regelmatig op televisie als de toenmalig directeur Pierre Jansen iets te vertellen had in het eerste Nederlandse kunstprogramma dat de titel kunstgrepen droeg. Het museum was in mijn kinderogen hierdoor landelijk beroemd ook al gingen we er nooit naar binnen. Het was blijkbaar genoeg om toch een warme band met deze plek op te bouwen.

Door Astrid Tanis

Het geheim van de kok

Diet Wiegman kende ik van zijn keramische werken en ook hiervan staan er enkelen in het museum. Op een gegeven moment is hij de werken die in zijn atelier stonden gaan recyclen en van delen maakte hij weer nieuwe werken. De werken zijn kleurrijk en sommige van de herkenbare delen doen wat gedateerd aan. Ze komen uit een andere tijd, dat kan kloppen. De grootste van de twee zalen is gevuld met zijn schaduwbeelden. Ook hierin verwerkt hij afvalmateriaal en door dit materiaal op een specifieke manier te rangschikken en hier een spotje op te zetten ontstaat een schaduwtekening op de muur. De eerste keer dat ik deze werken zag was ik gefascineerd en nu jaren later ben ik dat nog steeds. De David van Michael Angelo heeft nog niets aan kracht ingeboet. Ik zie een man met twee hamers en ook andere interessante werken verschijnen. Achter in de zaal zie ik een mooi schaduwportret van Anne Frank dat ik nooit eerder zo mysterieus uit een hoopje restmateriaal zag oprijzen. Ik blijf er gefascineerd naar kijken. Het is alsof deze schim uit een donkere periode van de Nederlandse geschiedenis in dit werk opnieuw tot leven komt. Misschien raakt het me zo omdat we nu in een tijd leven dat xenofobie weer toeneemt en gevaarlijke autocratische leiders aan populariteit winnen. Behalve inhoudelijke, roept dit werk ook technische vragen op. Hoe komt Wiegman tot dit werk. Heeft hij eerst de schaduw in zijn hoofd of een hoopje scherven en afval in zijn hand waaruit het beeld uiteindelijk ontstaat. Ik beschouw dit maar als het ‘geheim van de kok’ dat je beter niet kunt weten. Uiteindelijk gaat het erom wat ik te zien krijgt en hoe dat voor mij als toeschouwer voelt en natuurlijk ook voor andere toeschouwers. Ik zie anderen ook geïnteresseerd naar de hoopjes afval kijken en vervolgens in verwondering naar het schaduwbeeld kijken.

Diet Wiegman, Magische schaduwbeelden, Stedelijk Museum Schiedam, 4 februari t/m 26 maart 2017, www.stedelijkmuseumschiedam.nl

 

 

Comments